No więc...

... prawdopodobnie wirus, bo nic niepokojącego z brzuchem się nie dzieje.
Dieta i probiotyki. To wystarczy, bo oznak odwodnienia nie ma, więc jest OK. Gdyby się nie poprawiło przez tydzień to oczywiście się pokazać. Jedyne, co jest dziwne i trochę niepokojące to fakt, że wymioty pojawiają się tylko w nocy.
Trafiłyśmy do bardzo fajnego lekarza, który na co dzień pracuje w Klinice Gastroenterologii i Żywienia jednego z warszawskich szpitali dziecięcych, więc jestem uspokojona. W końcu specjalista od brzucha. No i cenny kontakt jakby coś było potrzeba.
Poza tym z dobrym podejściem do dzieci. Bo miałam poważne obawy, że jak Laura zobaczy w gabinecie innego lekarza (jeszcze faceta) niż jej stałą panią pediatrę to zrobi awanturę, w tył zwrot i tyle z tego będzie. Ale nie, śmiała się, gadała i nawet zapomniała o naklejkach, które zwykle wynosi z gabinetu w hurtowych ilościach.
To była też dobra okazja do rozmowy o nawykach żywieniowych mojego dziecka.
Złych, żeby nie powiedzieć tragicznych. Na oddział się jeszcze nie kwalifikuje, ale ewidentnie ma apetyt wybiórczy, co jej przejdzie, albo nie...
Generalne zalecenie to regularne posiłki i próbowanie nowych rzeczy. I kontrola wagi.
W tym wieku problemy żywieniowe mogą nie dotyczyć tylko brzucha, ale rodzić się w głowie.
Laura z lekka wystraszona faktem, że może wylądować w znanym bądź co bądź, ale zawsze szpitalu obiecała poprawę...
Po czym stwierdziła, że nowy lekarz bardzo fajny i w zasadzie to ona teraz do niego chce chodzić, a nie do dr Ani. Tiaaaaaaaa....